Einde nepal

Namaste, 

De laatste uren in Nepal. 

Het was een hele aanpassing. 

Wachten, wachten en nog eens wachten. 

Een taal die ik niet begrijp en mensen die zich graag overal mee moeien.

Ik heb mijn klas kunnen verlaten met een goed gevoel.

Dat was mijn ding zo niet. De Nepalese manier van les geven is heel anders dan bij ons. Wij leren zij kopiëren. Het heeft dan ook een tijd geduurd vooraleer ik het onder de knie had. En dan Engelse les geven terwijl mijn Engels zelf niet perfect is helpt dan ook niet echt en vooral als de kinderen mij niet begrijpen en ik de kinderen niet. 

Uiteindelijk hebben we een manier gevonden om alles duidelijk te maken. 

In het centrum voor de straat kinderen heb ik me wel meer geamuseerd. Dit sluit dan ook meer aan bij wat ik thuis doe. 

Spelen met de kinderen en hun wat aandacht geven. 

Een van de kinderen vroeg zelfs of ik hem mee wou nemen naar België. 

Deomstandigheden in het huis zijn maar armzalig. 

Met 10 in een kamer van 6 bedden. Een meisje moet zelfs bij de vrouw slapen omdat er geen andere plaats is. Een living en een keuken. 

Gelukkig hebben de kinderen een buiten om te spelen. 

Over een paar weken gaan ze beginnen aan een eigen huis te bouwen. 

Hopelijk hebben de kinderen dan wat meer plaats. 

Ik moet die vrouw bewonderen die dag in, dag uit, 24 op 24 voor die kinderen zorgt. Soms is ze weg en zijn de kinderen alleen. Heel normaal daar. 

Wat hier nooit zou gebeuren.

toen ik vertrok zeiden ze allemaal dat ik zeker snel terug moet komen en moet blijven voor een maand. 

Groetjes, 

Suruju