Udaipur

Hallo lezers, 

De eerste werkweek zit er alweer op.

Zondag ben ik goed en wel aangekomen. Er zijn nog 2 vrijwilligers hier in het huis, 1 meisje is zondag ook aan gekomen en maandag is er een vrouw van de road trip aan gekomen omdat ze alleen was. 

Wel zijn met 5 meiden en 2 coördinatoren. 

Alle andere meisjes zijn van Duitsland. 

Maandag ben ik begonnen met het vrijwilligerswerk. De eerste indruk was niet zo goed. Voelde me net in Nepal. Onze dag begint bij de mentaal beperkte kinderen. We geven een uurtje les. In de klas zitten een 20 tal kinderen tussen 5 en 27 jaar.

Allemaal met een andere beperking. 

Na het uur gaan we naar de doven school, waar we een klas hebben. 

De juf zit aan haar bureau en als je vraagt om iets uit te leggen doet ze dat, dat is ook het enige wat ze doet. 

Dan hebben we na de middag een communitie project. De kinderen in de buurt extra ondersteuning geven. De kinderen hier zijn tussen 6 en 21. Verdeeld in de kleintjes en de grote. Met de kleine is het vooral spelend leren, de grote leren extra Engels. 

To my European friends:

The first week has passed.

I arrived here on Sunday. There are two more volunteers in the house, one also arrived on Sunday, the other came on Monday.

We are 5 girls and two coordinators.

The other girls are all German.

On monday I started the volunteer work. First impression wasn’t that good. It felt just like Nepal.

Our day starts with the mentally handicapped children which we teach for about one hour. There are about 20 children ages 5 through 27. They all have different limitations.

After the first hour we move to the school for the deaf. The teacher is sitting at her desk and she only explains something when one poses a question.

In the afternoon we participate in a community project, supporting the children of the neighbourhood. These children are between 6 and 21, split up according to their age. The younger ones learn through playing, the elderly  have extre lessons in the English language.

Groetjes, 

Suruju